به یاد استاد ناصر کاتوزیان

سبک من شیوه خاصی است که به انسان و اخلاق و عرفان بیشتر نزدیک است تا به منطق خشک حقوقی ،در جاهایی که من نیت داشتم کار فقهی انجام دهم کاملاً کار فقهی و اصولی کردم اما پیوسته اعتراف میکنم که این کارها را بعنوان ابزاری مطرح بوده ،صرفاً برای رسیدن به عدالت نه اینکه من عنانم را به دست قواعد حقوقی و منطق بسپارم.
آن دردی که من در خود احساس میکنم در دیگران کمتر دیده ام ؛
هدف من این است که هر گامی که در زندگی برمیدارم ستیزی باشد با ظلم و گامی بسوی عدالت
آسودگی ام از این است که هیچگاه حرمت قلم را نشکسته ام و برای خشنود این و آن و یا از راه دشمنی و به طمع جاه و شهرت سخنی نگفته ام که از آن شرمسار باشم .
هرچه سایقه غیر خواهی و ستیزه با ظلم و غرور و گمراهی و تعصب است ،پاسخی است به ندای وجدان که اندیشه ام در آن تاریخ شایسته گفته میدانسته است
ما هم به منطق احتیاج داریم منتها آن را به عنوان ابزار بکار میبریم پس برای اینکه ابزار را بشناسیم آیینه خوبی است.